Mijn naam is Mira. Ik ben 42, tekstschrijver en moeder van 2 kinderen. Ik heb twee keer kanker gehad in mijn leven. Ik leef door, en schrijf daar elke maand over in deze serie blogs voor Patio
"Wat vreselijk, weer een jaar van je leven weg." Mijn collega kijkt me met meelevende ogen aan en ik probeer duidelijk te maken dat ik het toch echt zo niet zie. Een jaar van mijn leven is niet weg, want ik was er gewoon tijdens dat jaar. Alleen in een andere vorm.
Weer ziek, voor de tweede keer. Acht jaar geleden kanker in mijn linkerborst. Nu in de rechter. Heel klein dit keer, maar toch ook weer een uitzaaiing. Op mijn borstbeen. Dus na de operaties weer bestraling, chemo, de hele toestand. En weer hormoongevoelig dus ook hormoonbehandeling. Opvliegers, niet slapen, al dat leuks.
Ik ben een jaar lang thuis geweest van werk. Met een zoon van 9 en een dochter van 3. Ik ben weer heel ziek geweest van de chemo en een paar weken bedlegerig door de operatie. Ik kreeg een reconstructie met eigen weefsel na de eerdere amputatie. Van weefsel uit mijn been dit keer, mijn buik was bij de vorige al gebruikt. Geen pretje, echt niet. En met de nodige gevolgen. Die waarschijnlijk nooit meer overgaan. Oedeem, zenuwpijn in mijn rechterarm en schade door de bestraling in mijn schouder. Klinkt ellendig als ik het zo opschrijf.
En toch zou ik het niet willen terugnemen. Gek he? Weer ziek worden heeft me ook zoveel gebracht namelijk. Een nieuw hervonden geloof in mezelf en mijn eigen kracht. En ontzettend veel lieve mensen om me heen. Ik mocht een jaar lang stilstaan om zonder ruis te kijken naar het leven en mijn rol daarin. Ik mocht leren luisteren naar mijn lijf en waar mijn grenzen liggen. Die zijn nu veel duidelijker dan voorheen. En ik mocht eerlijk verdriet voelen, van mezelf en van anderen, en merken dat ik daar niet aan onderdoor ga. Al met al heeft de kanker me al heel veel opgeleverd in het leven.
