Dino Gačević, Student geneeskunde, 1e jaar master
Het is koud in ons keigave kikkerlandje en het regent weer veel. Vaak van die miezerregen, die de spullen buiten erodeert, die mij als ongelukkige vieroog het zicht zo vertroebelt, waardoor alles een mistige, afgedankte vorm krijgt. De mens wordt er moedeloos van.
Binnen in de onderwijszalen waar wij nu weer fysiek college krijgen hoor je, als je je ogen dicht perst en je oren goed spreidt, de regen in het gedempte mechaniek van de keyboardtoetsen, welke de bliksemsnelle aanslag van mijn medestudent onderhevig zijn. Tikketikketikketik. Ach, wat heb ik dat geluid gemist na al dat online onderwijs! Al is het natuurlijk maar gemiezer, vergeleken met het grootse, driedimensionale getik in de schuin oplopende collegezalen, waar wij als studenten ons pre-corona en masse begaven, dat als een waterval mijn oren sluierde en penetreerde, getik waar ik zelf ook rusteloos aan meedeed. Tikketikketikketik. Nu is het getik anders, vlakker en meer suizend, meer meditatief, als regen welke tegen een beslagen raam valt waarachter ik in een krakende schommelstoel een goed boek lees en warme chocolademelk drink.
‘Mijn hersenen ontvangen de informatie, mijn gedachtes zijn meer gestroomlijnd, maar nu niet meer in steen gezet.’
Dat ik over het getik in de derde persoon praat, komt doordat ik ben gestopt met tikken. Tijdens mijn coschap interne geneeskunde heb ik namelijk niet ééns profijt gehad van mijn notities, die dikwijls tot in de puntjes uitgewerkt waren met dikgedrukte sleutelwoorden en screenshots van thoraxfoto’s. Alles wat ik nodig had aan informatie was interactief en behapbaar uitgewerkt op de onderwijssite Canvas, online te vinden op pagina’s als vademecumhematologie.nl, uptodate.com of startpuntradiologie.nl, of een te specifieke klinische situatie voor mijn notities. Daar komt nog bij dat het vervangen van de bloktoets met de Interuniversitaire Voortgangstoets enig prikkel tot facultatief leren (zullen we het maar noemen) heeft gedempt. Mijn notities lopen sinds ik ze digitaal heb ondertekend stof te verzamelen ergens achterin het mapje “Coschap” > “Interne”.
Dat ik niet hoef te tikken geeft rust. Ik heb nu echt aandacht op het verhaal van de docent, en de mentale ruimte om mee te denken. Soms, verzadigd van informatie, of nakauwende op een gedachte, werp ik een blik naar buiten, door het raam heen. Ik zie de medestudent koortsachtig woord voor woord de docent natikken, alsof ze meedoen aan een bruusk spoeddictee. Tikketikketikketik. Opgejut begint men met zenuwlijden; voetjes trillen, nagels worden gebeten. Webwhatsappnotificaties duiken agressief rood op in een hoekje van het beeldscherm, diverse webshops loeren om de hoek, Instagram wordt geopend, oh help ik heb nog niks gekocht voor kerst, met wie ga ik oud en nieuw vieren, waar houdt Chantal Janzen zich mee bezig?
Tikketikketikketik. Ik wend mijn aandacht weer naar de docent. Mijn hersenen ontvangen de informatie, mijn gedachtes zijn meer gestroomlijnd, maar nu niet meer in steen gezet. Ik weet niet of ik het mijzelf nog kwalijk zal nemen dat ik niet meetik. Tikketikketikketik. We zullen zien.
