Selene Wortel BSc, Student Geneeskunde, 2e jaar
Toen de eerste lockdown, in maart 2020, zijn intrede deed, vond ik het eigenlijk wel prima. Even rust, een soort onverwachte vakantie. Iets wat we tijdens de studie geneeskunde nog maar weinig hebben. Daarnaast hadden we de week erna eigenlijk een tentamen dat door de lockdown afgelast werd. Dat leek op dat moment heel fijn, naïef dat we waren, want uiteindelijk hebben we alles in de zomer in moeten halen. Maar goed, terug naar het begin van de lockdown. Ik baalde wel dat ook de sportscholen en zwembaden dicht gingen, omdat ik voorheen 5 dagen per week in het zwembad te vinden was. Gelukkig werd het steeds lekkerder weer, dus buiten sporten en open water zwemmen kon al snel. Ik kocht een wielrenfiets en ging lekker fietsen. Binnen een week of twee was ook al het onderwijs omgeschakeld naar online, waardoor er op dat vlak weinig vertraging opgelopen werd.
Echter, na een paar weken online onderwijs merkte ik dat er steeds meer studiegenoten achter begonnen te lopen met o.a. het kijken van de colleges, omdat deze niet meer live gekeken hoefden te worden. Ook aan de zelfstudieopdrachten werd steeds minder tijd besteed. De motivatie ging omlaag en ook ik merkte dat ik steeds minder tijd maakte voor de studie. Gelukkig heb ik alle blokken gehaald, maar het was best een ‘struggle’ om die laatste tentamens met een voldoende af te sluiten.
‘Gewone dingen zijn speciaal. Misschien is dat wel het meest positieve wat we uit deze crisis kunnen halen.’
Als geneeskundestudent, notabene in het Erasmus MC, de thuisbasis van de gezichten van deze covid-19-pandemie, voelde het als een soort plicht om positief te blijven, want als wij het al niet kunnen, welke student dan wel? Maar als alle sociale activiteiten ineens wegvallen is het toch moeilijk. Ik vind dat wij als studenten best wel een beetje medelijden verdienen. Zeker gezien het feit dat we vandaag de dag nog steeds 90% van het onderwijs vanuit huis moeten volgen en er weinig is waarvoor we thuis mogen verlaten.
Telkens wanneer we meer versoepelen, lijkt er een hele nieuwe, leuke wereld open te gaan. Gewone dingen zijn speciaal. Misschien is dat wel het meest positieve wat we uit deze crisis kunnen halen. Ik ben alles zeker meer gaan waarderen. Ze zeggen wel eens: “je hebt het pas door, als het er niet meer is” en dat is zo. Niet eerder had ik gedacht fysiek onderwijs te missen, maar dat is nu toch echt zo. Soms dan… Inmiddels zijn we al weer 3 (of 4? Ik ben inmiddels de tel kwijt) lockdowns verder, maar elke keer blijft het weer lastig om positief te blijven en er vol voor te gaan. Maarja, er zit niks anders op. “Tijdens de zwaarste stormen worden we het meest op de proef gesteld. En als deze voorbij zijn, weet je hoe sterk je was.”
