Aletta van Opstal BSc & Joost Jan Pannebakker BSc
Bestuursleden der MFVR
‘Mam, ik ben volwassen, laat me met rust.’ Herkenbaar? Elke student kent wel een opstandige fase, waarbij dit soort zinnen eruit worden gegooid alsof het niets is. Als je eenmaal gaat studeren in de grote stad, voel je je meteen heel volwassen. Voor het eerst uit huis, samen uitgaan met je vrienden, niemand die je vertelt wat je wel en niet mag doen. Het klinkt ons als muziek in de oren, totdat we langzamerhand ontdekken dat de vork echt anders op de steel zit. Het leven is toch niet zo makkelijk als wij dachten. Het is makkelijker om alles te voet te doen dan om je eigen fietsband te plakken, en zonder ouders een afspraak maken bij de huisarts blijkt doodeng. Als je toch besluit om eens boodschappen te gaan doen in plaats van voor de zoveelste keer te bestellen, blijken boodschappen toch altijd duurder uit te vallen dan verwacht. Vooral kaas blijkt vrij prijzig op een studentenbudget. Daar sta je dan, in de supermarkt, geen idee wat volwassenheid eigenlijk inhoudt.
‘Blijken boodschappen toch altijd duurder uit te vallen dan verwacht.’
Gelukkig zijn we jong en kunnen we ons relatief makkelijk aanpassen in nieuwe situaties. Maar dan is het maart 2020. De faculteit sluit, studenten worden naar huis gestuurd om ruim een jaar lang nauwelijks tot niet terug te komen. Het leven ligt stil, fysiek sociaal contact wordt tot het minimale beperkt. Opeens is je begrip van volwassenheid anders. Waar je je eigenlijk voornamelijk druk maakte om hele praktische zaken in je leven, maak je je nu druk om voornamelijk abstracte zaken. Je moet leren omgaan met eenzaamheid, en soms met het verlies van een dierbare. Je leert zaken in perspectief te plaatsen, en leert de kleine positieve punten in het leven extra waarderen. Opeens komt je proces van volwassenheid in een stroomversnelling die je niet had voorzien.
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. We hebben meerdere golven gehad, maar de meeste maatregelen worden nu toch echt losgelaten. Zelfs de uitgaansclubs zijn weer open en de eerste feesten zijn weer gegeven. Daar sta je dan, in de supermarkt voor de koeling, zonder mondkapje. Twijfelend kijk je naar de kaas, en je vraagt je hardop af of het eindelijk zover is. Je denkt terug aan de afgelopen vijftien maanden, en besluit het te wagen. Je neemt het pak vastbesloten in je hand en doet het in je mandje. Een voordeelverpakking, dat dan weer wel.
